شهید محمد نبی میرزایی در اولین روز از آخرین ماه سال 1344 در روستای دیو کن از توابع شهرستان خمین در خانواده‌ای مذهبی و متدین و روستایی، دیده به جهان هستی گشود. از همان دوران کودکی در مسیر الهی قرار گرفت و نماز خواندنش را از پدر آموخت و سعی داشت تا در بندگی خداوند کوشا باشد. در کارهای کشاورزی کمک پدر بود و در کارهای خانه همراه مادر. مادرش می‌گوید که یک روز در حال پخت نان بودم و از او درخواست کردم که در جمع کردن نان کمکم کند. او هم به سرعت آمد تا به من کمک کند که به زمین خورد و دستش شکست. تحصیلاتش را در روستا آغاز کرد و چون امکانات درستی نبود و کارهای کشاورزی هم زیاد بود تا کلاس سوم ابتدایی بیشتر درس نخواند. آن روزگاران در روستا نبود امکانات علت اصلی درس نخواندن مردم و جوانان بود. کارش کشاورزی بود. در تمام سال‌هایی که در کنار پدر و در روستا بود جز کشاورزی کاری دیگر انجام نمی‌داد. با شروع جنگ تحمیلی به بسیج رفت و بعد از دیدن آموزش‌های نظامی به جبهه اعزام شد. در یکی از عملیات‌ها که نیروهای اسلام پیروز شده بودند او دلاورانه سنگرهای دشمن را یکی پس از دیگری سر می‌زد تا از امنیت و خالی بودنشان مطمئن شود. پدرش می‌گوید که بار آخری که به مرخصی آمد، به او گفتم: به جبهه نرو، برادرت اسیر شده و اگر می‌شود تو دیگر نرو، خیره به چشمانم نگاه کرد و گفت: اگر من و امثال من به جبهه نرویم دشمن پیشروی کرده و به سمت شهرها می‌آید و خاک و ناموسمان را به غارت و می‌برد. درست همان شب هم امام(قدس سره) از تلویزیون اعلان کردند که جوانانی که می‌توانید اسلحه به دست بگیرید به سمت جبهه‌ها روانه شوید. باز هم محمدنبی به چهره‌ام نگاه کرد و گفت: پدر جان حالا هم می‎گویی که نروم؟ من هم با رضایت کامل گفتم: برو پسرم. او رفت و حسرت دیدار دوباره‌اش را بر دلم گذاشت. محمدنبی در گردان روح‌الله(قدس سره) از لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) خدمت می‌کرد که در چهارم اسفندماه سال 1362 در حالی که در عملیات خیبر شرکت کرده بود در جزیره مجنون بر اثر اصابت گلوله به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در زادگاهش به خاک سپردند.