شهید نادعلی میرزایی در ششم خردادماه سال ۱۳۴۲ در رضا آباد یکی از توابع شهرستان الیگودرز متولد شد و تا سن 12 سالگی در آنجا ماند و بعد محله گوشه در شهرستان خمین مهاجرت کردند. دوران تولدش را با سختی سپری کرد. پدر و مادر شهید به جز ایمان به خدا از زندگی چیز دیگری نداشتند. مادر شهید با نانوایی خرج زندگی را به دست می‌آورد و پدرش هم برای مردم کار می‌کرد. او تا کلاس سوم راهنمایی درس خواند و درس شهادت را در آنجا آموخت. وی اخلاق بسیار خوبی داشت و علی‌رغم تنگدستی همیشه به هم‌نوعانش کمک می‌کرد. مادرش می‌گوید: به سختی کار می‌کرد، وقتی که به منزل می‌آمد، لباس‌هایش را می‌شست. گاهی اوقات هم که می‌خواستیم غذا بخوریم، نان و پیاز و گاهی هم نان و پنیر می‌خورد و وقتی که از او علتش را می‌خواستیم می‌گفت: ما باید به این کار و سختی عادت کنیم. ما باید با آمریکا و عمالش مبارزه کنیم و باید خودکفا شویم. در رضا آباد با صدای رسایی که داشت، اذان را می‌گفت و موقعی که بزرگ‌تر شد، بیشتر اوقات در مسجد بود و در کلاس‌های قرآن و ایدئولوژی حاضر بود. در سال‌های جنگ، وقتی که پیکر شهید عباس سرمدی را آوردند، نادعلی از مدرسه دلسرد شد و دیگر نمی‌توانست درس بخواند. انگار که عباس همیشه او را صدا می‌زد. می‌گفت: عباس دوست من بود. او مربی تیم ورزشی بود. من باید راه او را ادامه دهم. هر چند که ما اصرار کردیم گفت: شما به حال باید راضی شوید. رضایت خانواده را که گرفت، بی‌درنگ عازم جبهه شد. او با گروه اعزامی از خمین به جبهه رفت و در واحد تدارکات سپاه گیلانغرب خدمت می‌کرد که در بیست و سوم فروردین‌ماه سال 1361 هنگام درگیری با نیروهای عراقی در دشت گیلانغرب به شهادت رسید.