شهید رضا میرزایی در اول بهمن‌ماه سال 1344 در یک خانواده مذهبی و علاقه‌مند به اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) دیده به جهان گشود. این در شرایطی بود که وی اولین فرزند ذکور خانواده پس از وجود پنج خواهر بود و به همین دلیل سرور و شادی وصف‌ناپذیری را با تولد خویش در کانون گرم خانواده دمید. رضا دوران کودکی را در دامان پر مهر مادر و در پرتو تلاش و زحمات پدر به آرامی دوره را با موفقیت گذراند؛ لکن علاقه ایشان به کار به‌ ویژه امور فنی مانع توجه او به درس بود و با موافقت پدرش در نزد وی مشغول به فعالیت شد و در این رهگذر استعداد خوبی به خرج داد و در مدت کوتاهی کارهایی چون لوله‌کشی ساختمان، تعمیرات بخاری و ... را فرا گرفت و در کنار پدر، جهت تأمین امورات خانواده بی‌وقفه تلاش نمود. رضا به مسائل اعتقادی پایبند بود و اهل نماز و روزه و زیارت را بسیار دوست می‌داشت و حتی در این اواخر به خانواده سفارش می‌کرد که به زیارت حضرت امام رضا(علیه السلام) مشرف شوید و خود نیز در این ماه‌های آخر چنین توفیقی را یافت. دل‌بستگی به دنیا در وجود او جایگاهی نداشت. از نظر اخلاقی ویژگی‌های برجسته‌ای در وجود ایشان شکل گرفت و نجابت و تواضع از خصائص بارز وی بود و احترام به والدین، کمک و همکاری و محبت به دوستان و خویشاوندان در وجود او موج می‌زد و رضا با این روحیات رشد می‌کرد تا آن جنگ و لحظه حساس تکلیف بزرگ الهی فرا رسید. رضا را به سربازی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) خواندند و او مشتاقانه لبیک گفت و در تیرماه سال 1363 پا به این مرحله نوین از زندگی خود گذاشت و چندین بار قبل از شهادت به حضور در جبهه‌های حق علیه باطل موفق گردید و هنگامی که حدود یک ماه قبل از شهادت برای آخرین بار به مرخصی آمده بود، با حضور در منازل اقوام و خویشان با یک یک آن‌ها با دلگرمی خداحافظی نمود و با انجام حرکت‌هایی صمیمی‌تر از گذشته اظهار محبت می‌نمود؛ گویی شهادت بر ذهن پاک او نقش بسته بود و بنابراین مقدمات آن را فراهم می‌نمود؛ مثلاً عکس جدید انداخت و چند نمونه از عکس‌هایش را با دست خود بزرگ و قاب نمود؛ دیگر این که در اظهار محبت نسبت به خانواده به‌ ویژه مادرش تأکید بیشتری برداشت. اما او که عاشق رزم فی سبیل‌الله بود، به محض اتمام مدت مرخصی به صحنه‌های زیبای نبرد اسلام علیه کفر شتافت و او که قلبش را آماده نموده و خودش را در طبق اخلاص نهاده و گلوله‌هایش دشمن را نشانه گرفته بود، در جریان عملیات پیروزمند و افتخارآفرین والفجر 8 در چهارم اسفندماه سال 1364 در جزیره مجنون عراق دعوت سرور شهیدان، ابی‌عبدالله الحسین(علیه السلام) را لبیک گفت و به لقاءالله پیوست. فیض عظمای شهادت بر قامت استوار به خون غلتیده او مبارک باد و راهش را که راه خداست، پر رهرو ان‌شاءالله. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.