بسم الله الرحمن الرحیم خدایا ترا سپاس می گویم که توان رزمیدن و جهاد را به من عطا فرمودی و دلبستگی به دنیا را از دل من دور کردی. شهادت هدیه است الهی که نصیب بندگان مخلص خدا می شود و این مرام و مصلک اولیای خدا بوده و هست و ما هم که پیروان آن هستیم باید چنین راهی را انتخاب کنیم و این انتخاب مستلزم شناختن و عاشق شدن خداست که وقتی که خود را شناختم و از روزی که خدا را شناختم عاشق او شدم ولی چون خالص نشده بودم مرا نپذیرفت من نتوانستم او را در جبهه ها ببینم و اینکه به من الهام شده که به دیدار او می روم و به چنین آرزوی دیرینه خود که در دنیا جز این فکر نمی کردم رسیدم. از شما پدر و مادر می خواهم که در شهادت من گریه نکنید بلکه خوشحال باشید از اینکه فرزندتان توانست راهی را که حسین بن علی(ع) و یارانش پیمودند بپیماید و به ندای هل من ناصر ینصرنی عاشورای حسین پاسخ گوید. اگر خواستید گریه کنید برای مظلومیت امام حسین (ع) و اهل بیت آن گریه کنید و بدانید که این اسلام و انقلاب احتیاج به خون دارد و باید با این خون ها رشد کند و باید جانها فدای آن بشود و این را بدانید که من امانتی که از طرف خدا پیش شما بودم و شما خواه یا ناخواه باید این امانت را تحویل دهید و شما ای پدر و مادر گرامی که عمری برای من زحمت کشیدید و مرا به این سن رساندید، از این که نتوانستم زحمات شما را جبران کنم مرا عفو کنید و از شما حلالیت می طلبم و از شما می خواهم که هیچوقت از یاد خدا غافل نشوید و همیشه به یاد او باشید که (هو الذی سکینه فی القلوب مومنین) و از شما می خواهم که همیشه در مجالس دعا و نماز جمعه ها شرکت کنید که تنها سلاح مومنین دعا است و اگر خواستید گریه کنید چون جوان بودم برای علی اکبر امام حسین (ع) و قاسم گریه کنید. (صحیفه عاشقان نور ص ۱۳۱)