بسم الله الرحمن الرحیم

(وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ‌الله أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

با درود فراوان به حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب بر حقش، خمینی(قدس سره) بت‌شکن و درود بر رزمندگان اسلام که در جبهه‌های حق علیه باطل با دشمن مزدور می‌جنگند و سلام بر شهیدان اسلام از صدر اسلام تا به حال که جان خود را فدای اسلام کردند و ندای «هل من ناصر ینصرنی» را سر دادند و به راه اسلام جان دادند. اکنون که این وصیت‌نامه را می‌نویسم به یاد می‌آورم صدای گلوله‌ها و توپ‌های لشکر کفر را که بر سر برادرانم می‌بارد. برادرانم را به یاد می‌آورم که تکبیرگویان در زیر انفجار توپ‌ها شهید می‌شوند. خداوندا، تو را به محمد(q) و آلش قسم می‌دهم شهادت در راه اسلام را نصیبم کن و مرا در صف شهدا قرار بده.

 ای عزیزان، شهادت همچون میوه‌ای است که نمی‌توان آن را کامل از درخت چید و شهید آگاهی است که برای به دست آوردن این آگاهی باید سرمایه‌گذاری عظیمی بکنید. باید خدا و قرآن خویش را شناخته و با پوست و گوشت خود، آن را لمس نماید و یا به عبارت دیگر از مرحله ایمان و جهاد گذشته تا به مرز شهادت برسد.

 تو ای پدر و مادرم و برادرانم و خواهرم و ای دوستان عزیزم و ای تمام کسانی که از طریق اسلام به من وابسته‌اید، اگر توانستم خدای خود را ملاقات کنم و یا به عبارتی دیگر اگر به تنها راه سعادت، یعنی شهادت مفتخر شدم، هر قطره اشک شما تاولی بر پیکرم می‌افزاید؛ ولی هر تکبیری که به جای اشک شما در آسمان طنین افکند، گناهی از گناهانم را به اذن و خواست پروردگار، شاید خنثی سازد و من برای مادر و پدر و برادران و دوستانم و همه، پیامی دارم که آن هم شناخت اسلام و قرآن می‌باشد. چون جز الله و اسلام تمامی راه‌ها، انحرافی و میوه‌ای جز پستی و ضلالت ندارد و به همه می‌گویم قدر امام خمینی(قدس سره) را بدانید و نگذارید قلب او برنجد و از شما، پدر و مادر و برادران و خواهرم و دوستان، می‌خواهم اگر از دست من ناراحت شدید، مرا حلال کنید. چون آن طور که می‌خواستم فردی خوب برای شما، پدر و مادر و برادرانم و خواهرم و دوستان باشم، نبوده‌ام و از تو مادر، می‌خواهم مبادا برای من و محسن گریه کنی. اگر خواستی برای ما گریه کنی، برای حسین(علیه السلام) رهبرم گریه کن. خون او بود که ما را از خواب غفلت بیدار کرد و چند کلمه دیگر در پایان وصیتم عرض می‌کنم و شما را به خدای بزرگ می‌سپارم. پدرم! مرا در کنار قبر محسن دفن نمایید و بر مزارم، کلمه ناکام ننویسید؛ چون من به بهترین آرزویم رسیدم.

1. سوره آل عمران، 169.