در سال 1338 در روستای خیرآباد از توابع اراک به دنیا آمد و پدر مهربان و با ایمانش، محمد، از همان کودکی او را با فرایض دینی آشنا کرد. با سن و سال کم خود، از یاری‌رساندن به دیگران دریغ نمی‌کرد. حمیدرضا دبستان را در روستا و در کنار خانواده‌اش به پایان رساند. علاقه‌ی زیاد او به ادامه‌ی تحصیل، باعث شد که جمع گرم خانواده را ترک کند و برای ادامه‌ی تحصیل به اراک بیاید. آری در سایه‌ی همین سختی‌هاست که انسان توانمند شده و در مقابل ناملایمات زندگی مقاوم می‌شود. پس از این که با شرایط دشوار زندگی، دوره‌ی راهنمایی را سپری کرد، وارد هنرستان صنعتی اراک شد و در رشته‌ی اتومکانیک به تحصیل ادامه داد. او با صبر و استقامت با مشکلات مبارزه می‌کرد و دوران هنرستان را با موفقیت به پایان رساند. آن همه محبت در آن همه صلابت، آن همه لطف در آن همه سختی، آن همه آرامی در آن همه شتاب و آن همه صبر در آن همه بی‌قراری باعث شد تا حمیدرضا با شروع حرکت انقلابی ملت ایران، به این قافله بپیوندد و با روحیه‌ی مذهبی و سیاسی‌اش به همراه دوستان همفکر خود، به بیدارسازی مردم و شکل دادن به حرکت آنان بپردازد. عشق به معلمی و تربیت فرزندان دیارش همچون شعله‌ای درون او زبانه می‌کشید؛ چرا که می‌دانست ایمان باید با علم توأم باشد و پرورش جوانان کشور خود نوعی عبادت است. در مهرماه سال 1357 به مرکز تربیت دبیری فنی و حرفه‌ای تهران راه یافت. ادامه‌ی تحصیل هم لحظه‌ای او را از فکر به اسلام و انقلاب غافل نساخت و تعطیلی دانشگاه‌ها به علت انقلاب فرهنگی و شروع جنگ تحمیلی فرازی نو در زندگی حمیدرضا به وجود آورد؛ چرا که جبهه را نیز چون کربلا، آوردگاهی می‌دانست که دو گروه به مصاف هم می‌رفتند و از منظری دیگر، گویا همه‌ی تاریخ در آن نمودار شده بود. وی به همراه دو تن از دوستانش از جمله شهید احمد باقری برای اعزام به جبهه ثبت‌نام کردند و حدود 15 روز در پادگان الله‌اکبر در اسلام‌آباد غرب بودند و سپس به سرپل ذهاب رفتند و در اول آذر 61 به خط مقدم اعزام و در جبهه‌ی سومار در ارتفاعات مشرف به شهر مندلی مستقر شدند و سپس رهسپار جبهه‌های جنوب گشتند و در کنار رزمندگان اسلام و مجاهدین عراقی مستقر در آنجا به نبرد با نیروهای بعثی پرداختند. حمیدرضا در گروهان آر پی جی زن بود. پس از 4 ماه به پشت جبهه بازگشت و در بسیج و آموزش نیروهای داوطلب و جهاد سازندگی شرکت کرد. در پشت جبهه هم شاگردانش به او عشق می‌ورزیدند و می‌دیدند که تنها خواسته‌ی حمیدرضا، شرکت در جنگ و دفاع از آب و خاک میهنش بود. حتی بازگشایی دانشگاه‌ها و بازگشت او به کلاس درس هم این خواسته را از او دور نکرد و پس از اتمام تحصیلات خود، با علاقه‌ای که به آموزش فرزندان کشور و خدمت به مردم روستایش داشت، تصمیم گرفت برای تدریس در یکی از هنرستان‌ها شروع به کار کند؛ ولی حس مسئولیت او برای دفاع از کشور و مقابله با دشمن موجب شد که حمیدرضا نبرد در جبهه را بر تدریس مقدم بداند؛ چرا که می‌دانست متجاوزان به قصد غارت باغ معنویت آمده بودند و گل‌ها و شاخه‌ها را در زیر پای نادانی‌ها خُرد می‌کردند. حمیدرضا معتقد بود که باید قبل از رفتن به دانشگاه، دوره‌ی انسان‌سازی را در جبهه گذراند. او با تشکیل پرونده در بسیج تهران بار دیگر به جبهه رفت و در تاریخ 5/9/61 از ناحیه‌ی بازوی راست مجروح و برای طی مراحل درمانی به تهران منتقل شد و بعد از بهبودی باز هم رهسپار جبهه شد. حمیدرضا در عملیات بزرگ والفجر مقدماتی شرکت کرد و با پایمردی در شبی که کاروان عشق سرود والفجر می‌خواند، خود و هم‌رزمانش دل را به دریای عشق سپرد تا از گل‌های باغچه حمایت کند. او می‌خواست از چشمه‌ی کرامت حسین(علیه السلام) بهره‌مند شود، چرا که هر کسی کوچک‌ترین پیاله‌ای از عشق به همراه داشت، مولایش حسین(علیه السلام)، او را سیراب از معرفت می‌کرد. حمیدرضا برای چهارمین بار به جبهه رفت و در خاک عراق به عنوان فرمانده دسته در یک گروه ویژه از لشکر 10 سیدالشهدا(علیه السلام) به همراه دیگر برادرانش در یک نبرد رویاروی با دشمن در عملیات والفجر 2 شرکت کرد و در نبردی سنگین با دشمن مواجه شدند. او در این عملیات و در 24 سالگی در  بیست و چهارم مرداد 1362 دعوت معبودش را لبیک گفت و پس از چند روز پیکر پاکش را مردم روستا با چشمانی خیس در زادگاهش تشییع کردند.. برادرش اسماعیل در منطقه فاو در عملیات والفجر 8 در 29/11/64 مفقودالجسد شد و پس از ده سال پیکرش در کنار برادر آرام گرفت.[1]

1. پله‌های آسمانی، ج 1، ص 152 – 155.