شهید علی حیدری، سرباز دلاوری بود که در روزهای دفاع از کشور آماده جانفشانی شد و حیات جاوید دست یافت. در سیزدهم تیر ماه سال ۱۳۴۹ در فضای معنوی روستای شاد باغی از توابع بخش نوبران ساوه به دنیا آمد. از همان ابتدا تربیت مذهبی و فضای روحانی حاکم بر خانواده آنان موجب شد که علی کودکی شایسته با روحی بلند و سرشار از حسی ماورایی پرورش یابد و با تعالیم روح بخش اسلام مأنوس شود. کودکی را با علم عمل مقرون ساخت. هم به مدرسه می‌رفت و هم به کار و تلاش می‌پرداخت. در زندگی با سختی‌ها مأنوس شد و برای اداره زندگی یار و مددکار پدر و مادر بود. او در چنین خانواده‌ای در دامان پر مهر پدر و مادر پرورش یافت.

وی با این که سن و سال کمی ‌داشت ولی در جریان توفنده انقلاب همراه با مردم علیه رژیم خودکامه طاغوت، فریاد عدالت خواهی سر داد. علی در بیستمین بهار زندگی، چون صد‌ها هزار جوان پاک و دل سوخته مسلمان و متعهد کشور برای دفاع از اسلام و تمامیت ارضی داوطلب حضور در جبهه‌های نبرد شد. فنون نظامی‌ را آموخت، لباس سربازی به تن کرد و قامت رشید و استوارش آماده جانبازی در راه دفاع از میهن اسلامی‌ شد و بعد از مدت‌ها خدمت در حال دفاع از میهن بود که در یکم شهریور ماه سال ۱۳۶۹ توسط گلوله‌های از خدا بی‌خبران و حامیان دروغین خلق در اطراف سقز و سنندج در منطقه سیروان جان مشتاق را به بخشنده جان و خالق یکتا تسلیم کرد.[1]

1. اختران فروزان، ص ۱۱۲.