افتخار خانواده‌های معظم و گران‌قدر شهداء آن است که در دامن خود مرد و جوانمردان و شیردلانی را پرورش دادند. شهید محمدعلی قربانی یکی از آن شیرمردان بود. از دوران کودکی صبور و پر حوصله و با ذکاوت بود. یک سال از جنگ نگذشته بود که او بی‌قرار، برای شورآفرینی و خطر کردن در غوغای جبهه داوطلب شد. می‌خواست به ملکوت پرواز کند و دنیا را برای دنیامداران باقی بگذارد چرا که:

در چهار سوی خاک به جرم قبول عشق            دل‌های بی‌قرار به زنجیر می‌شود

شهید محمدعلی قربانی فرزند نجفعلی در سال 1348 در روستای حشمتیه از توابع شهرستان پیر خمین امام خمینی(قدس سره) در خانواده‌ای مذهبی و متدین و روستایی، دیده به جهان هستی گشود. در کودکی از چهره‌اش مهربانی و معصومیت می‌بارید و با دوستانش رفتاری رضایت‌بخش داشت. اهل اذیت و آزار رساندن به کسی نبود. تحت تربیت خانواده قرار گرفت و راه به دنیایی گشود که در آن احکام الهی و معرفت دینی موج می‌زد. انسانیت معنا داشت و کمک کردن به دیگران در اولویت کارها بود. سعی می‌کرد تا می‌تواند در فراگیری علوم دینی کوشا باشد. دوران کودکی‌اش که به پایان رسید. در سال 1356 به مدرسه رفت و در سال 1362 هم دوران ابتدایی‌اش را به پایان رساند. او در دبستان روستا درس خواند و پسری آرام و با هوش بود. از زمانی که درسش تمام شد، به فکر رفتن به جبهه بود. سن و سالش اجازه نمی‌داد تا به جبهه برود و همیشه به فکر این بود که کاری را صورت بخشد که بتواند عازم شود. به شناسنامه‌اش دست برد و سنش را بیشتر کرد و این کار او هم با موفقیت انجام شد و کسی متوجه سن و سالش نشد و از همین طریق با نام‌نویسی در بسیج و دیدن آموزش‌های اولیه راهی جبهه شد. پدر و مادرش هم به هر شکلی که بود، راضی کرد و با خیال راحت به جهاد پرداخت. حدود سه ماه بسیجی جندالله سپاه بانه بود و سرانجام در منطقه بانه در حالی که تنها پانزده سال داشت، در روز سیزدهم خردادماه سال 1363 هنگامی که در حال بازگشت از مأموریت پاک‌سازی میدان مین بود، در منطقه بانه کردستان در درگیری با گروهک‌های ضدانقلاب به شهادت رسید. پیکرش را برای دفن و تشییع به روستای حشمتیه آوردند و پس از وداع با خانواده در گلزار شهدای این روستا به خاک سپردند.