بسم الله الرحمن الرحیم

آن‌قدر به جبهه می‌روم تا به درجه رفیع شهادت نائل گردم چرا که بدنم طاقت سوختن در آتش جهنم را ندارد. به نام الله، پاسدار حرمت خون شهیدان و درهم کوبنده مستکبران و با سلام بیکران به رهبر کبیر انقلاب اسلامی، وصیت خود را آغاز می‌کنم.

سلام علیکم. ای جوانان نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین(علیه السلام) در نبرد شهید شد. ای جوانان مبادا در غفلت بمیرید که علی(علیه السلام) در محراب عبادت شهید شد. مبادا در حال بی‌تفاوتی بمیرید که علی‌اکبر(علیه السلام) حسین(علیه السلام) در راه حسین(علیه السلام) و با هدف شهید شد. آری ما همگی رفتنی هستیم و چه دیر و چه زود این دنیا را ترک خواهیم کرد. دنیا متاع اندکی بیش نیست.

ای جوانان سعی کنید که دشمنان داخلی بین شما تفرقه نیندازند و شما را از روحانیت متعهد جدا نکنند که اگر چنین شد روز بدبختی مسلمانان و روز جشن ابرقدرت‌هاست. در این جا پاسدارهایی هستند که در کنار سنگر، نماز شب می‌خوانند و جانشان را در محل خطر قرار می‌دهند پس ادامه‌دهندگان راهشان را به همان‌جا می‌خوانند. هر چند که می‌دانم این جوانان غیور نمی‌گذارند سنگر من خالی و اسلحه من بر روی زمین بماند. آفرین به شما ای دلیرمردان پهنه خیبر.

در آخر می‌خواهم از تمامی اهل ده کوچک و بزرگ حلالیت بخواهم چون آن‌وقت بچه بودم و با بچه‌ها دعوا می‌کردم و یا به باغ‌ها می‌رفتم، از همه حلالیت می‌طلبم و این وصیت را سر قبرم برای همه بخوانید و در آخر از تمامی شما متشکرم که تا سر قبر من تشریف آوردید و شما را به خدای بزرگ می‌سپارم و برای همیشه خداحافظ خداحافظ خداحافظ... .

تا قیامت 20/9/1365.

 نظامعلی قربانی.