بسم الله الرحمن الرحیم

... خدا را سپاس که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را در آن ظلمات جاهلیت برای هدایت بشر که در مسیر هواهای نفسانی خود بود برگزید و با مشعل وحی راه مستقیم و نشان داد و سپاس خدا را که بعد از پیامبر اکرم حضرت محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) امامانی را قرار داد تا راه رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را ادامه و بار مسئولیت را به سر منزل مقصود برساند، و سپاس بیکران خدا را که ذخیره‌ای را برای نجات بشر در زمانی که ظلمت جهان را در بر می‌گیرد، قرار داد و درود بر منتظران آن ذخیره اللهی درود و سلام بر نایبش امام(قدس سره) امت و پیروانش. سلام بر شهیدان راه حق و حقیقت و درود بر تمامی‌ رزمندگان اسلام در تمامی‌ جبهه‌ها.

نمی‌دانم آیا با همه این گناهانی که بر دوشم سنگینی می‌کند و با این حجابی که بر قلبم کشیده شده اجازه دارم که بگویم وصیت‌نامه می‌نویسم زیرا که امکان شهادتم وجود دارد یا خیر؟ ولی نا امید شدن از رحمانیت خدا بزرگترین گناه کبیره محسوب می‌شود پس با این قلم نا توانم با کاغذهای پاکیزه سخن می‌گویم.

اما سخن از کجا آغاز کنم؟ از جبهه‌ها؟ از سربازان مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) عاشقان حسین(علیه السلام) از مشتاقان شهادت؟ از دلباختگان از نماز شب‌های بسیجیان عزیز و تاریکی و در ظلمات شب و آن جایی که تنها ستارگان شب شاهدان اصلی مناجات آنان با خدایند؟ به خدا وقتی که هم‌سنگرانم را که مشاهده می‌کنم به عجز و ناتوانی معنوی در خود پی می‌برم و نمی‌دانم که آیا من هم سرباز امام زمان‌(عج) به حساب می‌آیم یا خیر؟ ولی هر چند از کردار خویش آگاهم ولی می‌گویم: و هو الرحمن الرحیم.