بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

... زمانی این وصیت‌نامه به دست شما می‌رسد که من در پیش خدای خود بوده و از این جهان فانی خلاص شده‌ام، جان که در آن و صداها و عرض‌اندام می‌کنند و مرگ شرافتمندانه و در جهت رهایی از زیر سلطه این ابر جنایتکاران به از زندگی ننگین و سخت سلطه است. همیشه آرزوها این بوده که در تمام عملیات‌ها شرکت داشته باشم و اگر راستش را بخواهید، آرزویم این بود پاسدار بودم و همیشه آرزویم این بود که پاسدار بودم و همیشه در خط مقدم جبهه ولی این سعادت نصیبم نشد ولی در مدت حضور در جبهه سعی می‌کردم مانند یک پاسدار بجنگم. یک پاسدار اسلام و پاسدار خون شهدیان و آرزوی دومم این بوده که زنده بمانم و شکست نهایی صدام و آمریکای جنایتکار را ببینم و آرزوی سومم این است که‌ ای کاش هزاران جان داشتم و همه را فدای اسلام و آزادی می‌کردم. هر چند می‌دانم میلیون‌ها مسلمان و رزمنده سلاحم را بر می‌گیرند و انتقام خون شهیدان را می‌گیرند.

خانواده عزیزم در اینجا سخنم با شماست و به شما سفارش می‌کنم حتی یک لحظه سلاحم را بر زمین نگذارید و غافل نشوید که مسئله بر سر اسلام است و همین غفلت‌ها باعث تضعیف اسلام می‌شود... .

مادر عزیزم! می‌دانم مرا خیلی دوست داری، می‌دانم فراق من برای تو جانکاه است و می‌دانم اگر بدانی خاری بر دست من فرو رفته، حاضری جانت را بدهی تا آن خار را بیرون بیاوری و این را نیز می‌دانم که به هیچ قیمتی حاضر به تسلط بیگانه بر کشور اسلامی‌مان نیستی و به هیچ قیمتی حاضر به تضعیف اسلام نخواهی شد که تو فردی مؤمن و مسلمانی متعهد هستی. مادر درود بر تو که چنین فرزندی فدای اسلام کردی، درود بر تو و رحمت بر آن شیر پاکت که چنین فرزندی پروردی. مادر فکر نکن که این سعادت نصیب هر مادری می‌شود، چه بسا مادرهایی که فرزندان ناخلف و کافر و اوباش به جامعه تحویل دادند و این فرزندان باعث فساد جامعه و آبروریزی خانواده خود شدند ولی تو از آن مادرها نبودی. تو مادر شهیدپرور و باعث افتخار اسلام و قرآنی. تو بودی که به من و دیگر فرزندانت درس ایثارگری و انسانیت آموختی. پس حال نیز به خانواده‌مان درس بردباری و استقامت بیاموز که من شاهد و ناظر بر اعمال شما هستم که خداوند این وعده را به ما داده که شهیدان زنده‌اند و در نزد او روزی می‌خورند... .

مادر جان! فرزندانم را به تو و همسر بسیار فداکار و ایثارگرم می‌سپارم و امیدوارم شایستگی خود را در نگهداری از فرزندان یک شهید نشان دهید که سعادت نگهداری و خدمت به فرزندان یک شهید از سعادت نگهداری نوه و فرزند بالاتر است دیگر وقتتان را نمی‌گیرم به امید پیروزی اسلام.

و پیام تمام شهیدان: خدایا خدایا تا انقلاب مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) خمینی(قدس سره) را نگه‌دار.

تاریخ 2/12/1360 شوش جبهه کرخه نور.

خاطره:

درست بیست روز قبل از عید یعنی 22 روز قبل از شهادتش به مرخصی آمده بود و در مورد حمله سراسری و عظیمی صحبت می‌کرد یکی از نزدیکان به او گفت: ای کاش در مدتی که تو در مرخصی هستی این حمله صورت پذیرد و تو در آنجا نباشی. چنان برآشفت و ناراحت شد و گفت: چرا چنین حرفی می‌زنی. ای کاش هر وقت حمله‌ای هست، من هم در میدان باشم و برادرانم را یاری‌رسانم و اگر بناست از این دنیا بروم و چه بهتر که در راه دین و امت اسلامی شهید شوم.

در سن 18 سالگی وارد ارتش شد (در سال 1348) به این امید که هم کمکی به خانواده خود کرده باشد، به دریافت دیپلم موفق شد و در این موقع درجه او گروهبان یکی بود و قصد ورود به دانشکده افسری را داشت. شهید محمدرضا علی مردانی دارای همسر و دو فرزند یک دختر 8 ساله و یک پسر 2 ساله می‌باشد و در موقع شهادت درجه‌اش استوار دومی بود.

1. سوره آل عمران، 169.