بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

با سلام به حضرت حجت بن الحسن(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و درود بر نایب بر حقش امام خمینی(قدس سره) و سلام و درود بر شهیدان گلگون‌کفنی از صدر اسلام تاکنون. وصیت‌نامه را آغاز می‌کنم.

 اولین سخن من با دوستان این است پیروی از صراط مستقیم است نه صراط منحرف. برادران و ای کسانی که وصیت مرا می‌شنوید، دست از امام(قدس سره) و راه امام(قدس سره) بر ندارید. راه امام(قدس سره) مثل کشتی نوح(علیه السلام) است و راه امام(قدس سره) راه نبی اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) است. شما اگر به زندگی علمای پیرو امام(قدس سره) نگاه کنید مثل زندگی 12 امام اس.ت یکی پدرش شهید شده دیگری برادرش یکی فرزندش و به همین صورت شکنجه شدند و اما رضاخان و پسرش و بنی‌صدر و دیگر کافران را نگاه کنید، چه خواهید دید؟ عوض اینکه به زندگی و فاجعه جنگ نگاه کنید به طول تاریخ و صدر اسلام نگاه کنید و مقایسه کنید وضع مسلمانان را با مسلمانان ایران و لبنان و اطفال حسین(علیه السلام) مقایسه کنید به نظر من فرقی نیست.

ای ملت حزب‌الله مالمیر به شما یک موعظه می‌کنم که هجرت بکنید و دلتان را هجرت دهید. از زمان قبل و عمق دنیا را ببینید نه زبان هر کس را و نه چشم به کمبود مخارج. شما کدام موقع از صدر اسلام را سراغ دارید که در مجاهدتشان وضع زندگی خوبی داشتند، صبر کنید در راه خدا که خدا با شماست. ... و حال با پدر و مادرم سلام بر شما پدر و مادر عزیزم که دو سال است فرزند خود را به جهاد با کفار فرستاده‌اید، باز هم برادران دیگرم را بفرست و امانت خدا را خود تقدیم او کنید نه خودش از توی رخت خواب ببرد. از پدرم می‌خواهم حسین(علیه السلام) گونه باشد و از مادرم می‌خواهم زینب(علیها السلام) گونه باشند. بر من گریه نکنید زمانی گریه کنید که اسلام تنها است، خوشحال باشید از شهادت من زیرا تنها آرزوی من است و نگذارید کسانی که به جنگ و انقلاب و امام(قدس سره) بی‌تفاوتند، به جنازه من دست بزنند، حتی اگر برادرم باشد و از برادران تقاضا دارم اگر می‌خواهند از شفاعت من بهره‌مند شوند، راه مرا ادامه دهند نه از روی احساسات. پدر! اسلام همیشه غریب بود. اگر غریب نبود پیغمبران و امامان این‌قدر دشمن نداشتند. پدر تو مؤمنی به انقلاب؛ خوب می‌دانی مؤمن در جلوی دشمن و در جلوی شایعات منافق چطوری باید باشد همچون کوه استوار و استوارتر. پدران و مادران برادران و خواهران مسلمان بدانید و آگاه باشید اگر خدای ناکرده نا شکر باشید از وضع کنونی، بلایی نازل خواهد شد که پشیمانی دگر سود ندارد. وضع ما طوری است که هیچ موقع در انقلاب‌های صدر اسلام نبوده است، خدا را شکر کنید تا خداوند نعمتش را طوری افزون‌تر سازد البته شکر کردن تنها تسبیح چرخاندن نیست. پدرم! اگر من شهید شدم، زنم مختار است، اگر مهریه را خواستد، حتماً به او بدهید.

همسر عزیزم از تو می‌خواهم که مرا حلال کنی امیدوارم که با شهادتم بتوانم تو را شفاعت کنم چون با تو خوب زندگی نکردم. اما خدای ناکرده داغ من تو را از اسلام بر نگرداند. خدای را شکر کن به اینکه من برای اسلام شهید شدم.

بسم الله الرحمن الرحیم

فکر نمی‌کردم بسیج و سپاهی از مردم تشکیل می‌شود. من فکر می‌کردم فقط جنگ دشمن خارجی مربوط به ارتشی است و سپاه فقط با کار داخلی و با حزب دموکرات بایستی کار داشته باشد و آنچنان از وضع کردستان هم با اطلاع نبودم اما بعد از گذشت یک سال، امام(قدس سره) امت پیام داد که برادرانتان را در جبهه یاری کند. این کلام به قلبم خیلی اثر کرد. موقعی که یک اتوبوس برای اعزام به جبهه تبلیغ می‌کرد که هر کس می‌خواهد به جبهه بیاید، می‌تواند بیاید. پدر و مادرم با اعضای خانواده‌مان کلاً به مشهد رفته بودند و زندگی را به من واگذار کرده بودند و من گوسفندانمان را به صحرا می‌بردم؛ همین که صدای برادران که تبلیغ می‌کردند را شنیدم، گوسفندان را رها کردم و به یکی از اقوامم در آنجا بود، گفتم: این‌ها را به تو سپردم و سوار بر ماشین شدم، در حالی که همه افراد آن محل نگاه می‌کردند، بعضی تعجب زده بودند و بعضی می‌خندیدند. من اولین نفری بودم که از این دهات به جبهه می‌رفتم. محیط ما خیلی بد بود، دهات ما در بخش سربند اراک به نام مالیمر 45 کیلومتری شازند است. بعد از ورود به منطقه، عملیات محمد رسول‌الله(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) شروع شد ما 50 نفر بسیجی بودیم به همراه دو تا سپاهی که فرمانده ما بودند و 50 نفر از برادران ارتشی همراه ما شدند. برادر احمد متوسلیان فرمانده سپاه تهران آمد برای ما صحبت کرد. گفت: برادران شما باید از جای حساسی به دشمن نفوذ کنید و 5 قله است، باید آنجا را بگیرید.

شب راه افتادیم ساعت 8 شب در دوازدهم دی‌ماه سال 1360 بود و ما تا 6 صبح به راه رفتن ادامه دادیم تا به جنگلی رسیدیم که چراغ‌های ارتش بعث را در شهر طویله عراق می‌دیدیم ما بین دو نیروی دشمن واقع شدیم و سگ‌های دشمن به ما پارس می‌کردند. از یک نفر سرباز پرسیدیم سگ‌ها مربوط به شهر است؟ گفتند: نه بعثی‌ها آن‌ها را به سنگرها می‌بردند که پاسبانی کنند. بله بعثی‌ها به سگ پناه بردند. دیدیم بیسیم چی با بیسیم می‌گوید: ما راه را گم کردیم. گفتم: ما باید بالا برویم. الان هوا روشن نیست. دشمن ما را نمی‌بیند. سریع برویم بالا، سنگرهای دشمن بالاست و ما حمله کردیم در حالی که از جناح چپ با دوشکا و ضد هوایی ما را هدف گرفتند، طولی نکشید که لشکریان اسلام سمت چپ ما را که دشمن بود و آتش می‌کرد، گرفتند. 200 اسیر از آن‌ها گرفتیم و غروب به مواضع خودمان برگشتیم.

از دفترچه خاطرات جواد گودرزی - اعزامی از اراک.

1. سوره آل عمران، 169.