بسم الله الرحمن الرحیم

( وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌‏شوند.

با سلام به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران و تمام شهیدان اسلام و رزمندگان سلحشور، اینجانب رجب قسمتی فرزند رضا وصیتم را آغاز می‌کنم.

وصیت اولم به پدر و مادرم می‌باشد:

پدر جان و مادر جان! امیدوارم زحماتتان را برای من حلال کنید و مادر جان! شیرت را که شیری پاک بوده، بر من حلال کنید و از شما می‌خواهم که در شهادت من اصلاً گریه نکنید چون من شهیدی هستم که در راه اسلام و قرآن کشته شده‌ام و خوب از بچه‌هایم مواظبت کنید و نترسید و افتخار کنید که دشمن ‌شاد نشود. و وصیتم به همسرم! امیدوارم او هم تمام زحماتشان را برایم حلال کند و از او می‌خواهم که از بچه‌هایم مواظبت کند و آنان را برای آموختن درس فرا خواند و بگذارد که درس بخوانند. همسرم اصلاً ناراحت نباشید و نگذار بچه‌هایم گریه کنند. از تمام بچه‌هایم حلالیت می‌طلبم و از آنان خداحافظی کنید و از عوض من روی آنان را ببوسید. شما را به خدا می‌سپارم. امیدوارم بچه‌هایم راه پدرشان را ادامه دهند. از همه قوم و خویشان به خصوص خواهرانم یک به یک حلالیت می‌طلبم. امیدوارم خداوند به همه شما صبری بسیار زیاد عنایت فرماید و اگر از کسی بدهکار و طلبکارم، پدرم به‌ حساب برسد و هر چی دارم، همسرم می‌تواند نگه دارد و بچه‌هایم را نیز سفارش می‌کنم نگه دارد تا بزرگ بشوند.

از مردم حزب‌الله می‌خواهم راهم را ادامه دهند و دست از تمام منکرات بردارند و به ندای امام(قدس سره) لبیک گویند. بیدار باشید و به جبهه‌ها رو آورید به خصوص مردم روستای‌مان که از پایگاه مقاومت خوب نگهداری کنند و هرگز تسلیم دشمن نشوند. راه ما راه امام حسین(علیه السلام) است. پدر جان! یک سال نماز دارم و یک سال روزه دارم، بگیرید. امیدوارم به نحو احسن به وصیتم عمل کنید.

1. سوره آل عمران، 169.