شهدای این مرز و بوم همه عاشق بودند، همه شاعر بودند و به شوق ایران اسلامی شعر عشق سرودند. آن‌ها در زمزمه‌های توسل‌ها و کمیل‌هایشان شعر عشق می‌گفتند و برای وصال معشوق می‌کوشیدند. آن‌ها با جوهر خونشان روی برگه‌های تاریخ دست خطی از ایمان به جا گذاشتند و مسیر رسیدن به حضرت دوست را مشخص کردند. کلمه به کلمه‌هایی که می‌گفتند نشان از مهر و محبت داشت، محبت به اسلام، محبت به ایران و محبت به مردم بی‌دفاعی که امنیت خانه‌هایشان دستخوش ناجوانمردی دشمن بعثی شده بود. شهدا شعری از عشق سرودند و این شعر تا ابد در گوش تمام جهان طنین‌انداز خواهد شد.

شهید حسینعلی عیسی آبادی، بسیجی رادمردی بود که در سال 1337 در روستای زیبای «عیسی آباد» از توابع شهرستان کمیجان در کنار مردمی زحمتکش و ساده‌زیست که با زحمت فراوان روزی خود را به دست می‌آوردند، متولد شد.

در شش‌سالگی وارد دبستان شد و تا سوم دبیرستان درس خواند. جوان مهربان و کوشایی که در کنار تحصیل به پدرش کمک می‌کرد و در کارهای کشاورزی یاری‌رسان ایشان بود. به پدر و مادر احترام زیادی می‌گذاشت و با خواهران و برادرانش رابطه خوبی داشت. از کودکی به دین و انجام فرایض دینی علاقه زیادی نشان می‌داد. در ایام جوانی جهت یافتن کاری مناسب عازم تهران شد.

با شروع جنگ تحمیلی قرارش را از دست داده بود و آرزو داشت هر چه زودتر خود را به جبهه‌های نبرد برساند و از میهن اسلامی خود دفاع کند. بنابراین در لباس بسیجی و به صورت داوطلبانه از تهران به جبهه‌های نبرد شتافت و نزدیک به چهار ماه در قرارگاه مهندسی راه کربلا خدمت کرد. سرانجام در 15/5/1361 در عملیات رمضان به درجه رفیع شهادت رسید. پیکر مطهر شهید در بهشت‌زهرای تهران به خاک سپرده شد.