پیام‌آوری از منادیان انسانیت و عبودیت، دلاورمردانی که بندگی خدای را شرط رهایی از اسارت شیطان و مقاومت و صبر را دلیل رسیدن و بهره بردن و از خود گذشتگی و جان سپردن را بهای جاودانه ماندن، و حیات ابدی دانستند. شیردلانی که کسب سعادت را نه در ازلت نشینی و تردید نگری که در میدان نبرد و اعتقادی راسخ جست و جو نمودند. شهید عزیز مصطفی ولاشجردی دانش‌آموزی که ره صدساله را به یک شب پیمود و صدساله ره رفتگان را در حیرت عبور خویش متوقف ساختند. آنانی که به وقت درس شاگرد و به وقت نبرد استاد بودند و به خوبی درس عوض نمودند و سرافرازانه مهر قبولی را بر پرورنده خویش ثبت کردند.

او متولد پانزدهم شهریور 1347 در روستای ولاشجرد فراهان بود. در شهر اراک در دبیرستان تحصیل می‌کرد که راه رستگاری را در بسیج یافت. درسش را در کلاس چهارم دبیرستان نیمه تمام رها کرد و درس عشق را در دانشگاه شهامت آغاز نمود.

یک دوره آموزش 45 روزه و سپس یک دریا عشق و ایثار در گردان امام حسین(علیه السلام) به استقبالش آمد. آنگاه که در شلمچه مسلسلش را در دست می‌فشرد تا ثابت کند ایران پر از جوانمرد است و فریاد ‌الله‌اکبر سر داده بود. در چهارم دی‌ماه 1365 در جزیره بوارین کامش به شهد شهادت شیرین شد. پیکرش تا سال‌ها شاهد دلاوری جوانان مرز و بومش بود و سرانجام به‌ وسیله گروه‌های تفحص، شناسایی و در چهارم مردادماه 1375 در زادگاهش آرام گرفت.[1]

1. فرجام عشق، ص ۱۵۳.