بسم الله الرحمن الرحیم

(وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ ).[1]

و قطعا شما را به چيزى از (قبيل) ترس و گرسنگى و كاهشى در اموال و جان‌ها و محصولات مى ‌آزماييم و مژده ده شكيبايان را.

به نام خداوند، در هم کوبنده ظالمان که زندگی و همه هستی ما از اوست.

وصیت‌نامه شرعی بهبود کارچانی متولد 1348 ساکن قریه کارچان.

 اکنون که این نوشته را می‌خوانید، دیگر در میان شما نیستم و فقط یادی از من گنه‌کار باقیمانده است. پس بگویم روزگار سخت و غریبی را می‌گذرانید. راه پر پیچ و خم و طولانی است و با توشه‌ای اندک باید رفت. از این زندان خلاصی یافتم. مسلماً زندگی کردن در این دنیا و عصر مغشوش و پر از فتنه‌ها پایمردی می‌خواهد و هدایت از طرف خدا و صبر و استقامت می‌خواهد. امیدوارم خدا به حق شهیدان گلگون‌کفن، این توفیق و سعادت را نصیب ما و تمامی خفتگان در فراموشی عنایت فرماید که هدایت شده و به سوی او راه گیریم و از این ظلمت‌کده بیرون آییم و به نور صداقت، پاکی استقامت، از خود گذشتگی، ایثار و فداکاری رسیده و از این سرچشمه‌های الهی سیراب شویم.

خداوندا، بارالها، یا غیاث المستغیثین، در این دنیا نتوانستم آن طوری که تو می‌خواهی، باشم. پس مرگ مرا آن چنان قرار بده که لااقل بدین‌وسیله کفاره گناهان کبیره و صغیره‌ام را ادا کرده باشم. مادر عزیزم تو در حق من بیشتر از لیاقتم زحمت‌ کشیده‌ای؛ ولی من همیشه موجب آزار و اذیت تو می‌گشتم. امیدوارم که از تقصیر گناهانم گذشته باشی و حلالم کنی. برایم دعا کن که خداوند گناهانم را ببخشد و جزء سپاهش قرار دهد. نماز جمعه را فراموش نکن و سعی کن در دعای کمیل و تشییع جنازه‌ها شرکت کنی و مثل همیشه زینب(h) وار شرکت کنی. اگر خواستی بعد از شهادتم گریه کنی علی‌اکبر(A) و علی‌اصغر(A) و حضرت عباس(A) را به یاد بیاور.

مادر عزیزم! شما در حق من واقعاً زحمت ‌کشیدید؛ خداوند توفیقتان دهد. از اینکه نتوانستم برای شما یک فرزند نمونه باشم، عذر می‌خواهم. مادر جان! هیچ‌وقت تحت هیچ شرایطی دست از امام(7) و روحانیت مبارز نهادهای انقلابی بر ندار. این حرف را به همه شما می‌گویم اگر می‌خواهید در آن دنیا روحم آسوده باشد، پشت به انقلاب اسلامی و افراد در خط امام(7) که همان خط سرخ شهداست، نکنید... مادر! حیاطی که به من تعلق دارد، به تو می‌بخشم. مادر! اگر من شهید شدم، گریه نکن و افتخار کن که چنین فرزندی داشته‌ای که آن را در راه اسلام و قرآن و راه خونین حسین(A) و پیامبران داده‌ای. مادر! باغی را که به من تعلق دارد، به تو می‌بخشم. مادر! اگر من شهید شدم از قول من به تمام قومان و خویشان و همسایگان و دوستان بگو که برای من گریه نکنند و مرا حلال کنند. مادر! اگر من شهید شدم، جنازه‌ام را یک‌بار دور مقبره آقا سید محمد بگردانید و بعد دفن کنید و من را پهلوی قبر پدرم دفن کنید. مادر! اگر من اسیر شدم یا جنازه‌ام طوری شد که به دست شما نرسید، گریه و زاری نکنید؛ زیرا چنین آیه آمده: (إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ ).[2] یعنی ما از آن خداییم و به ‌سوی او باز می‌گردیم و چه بهتر که انسان، خودش مرگ را انتخاب کند. مخصوصاً در چنین موقعیتی که ما قرار گرفته‌ایم و حتی بدانید که این راه، راه پیامبران و امامان است و هر کس در این راه بمیرد، مرده نیست؛ بلکه زنده است.

1. سوره بقره، 155.

1. سوره بقره، 156.