در مقابلم ایستاده بود و من هنوز این‌ همه بزرگ شدنش را باور نمی‌کردم یعنی غلامرضا آن‌قدر مرد شده بود که برای رفتن به جنگ لباس بسیج بر تن کرده بود و برای رزم و نبرد با دشمن آماده شده بود؟ حتی باور کردنش هم برایم مشکل بود که پسرم تا این اندازه شرایط را درک کرده که برای رفتن به جبهه آماده شده و جانش را در دست گرفته تا در مقابل دشمن بعثی سینه سپر کند. در دل خوشحال بودم اما ترس از شهادتش تمام وجودم را فرا گرفته بود. چه تضاد تلخ و شیرینی بود، ماندن بین جان فرزند و نام فرزند. نامی که به نیکی می‌درخشد و از او یک قهرمان همیشگی می‌سازد. او با لبخندی محکم و مقاوم برای رفتن به جبهه‌های نبرد گام بر می‌داشت و من خاطراتش را دوره می‌کردم.

همه منتظر آمدن نوروز بودند و من منتظر آمدن فرزند اولم، اولین بهار زندگی‌ام، اولین چراغ خانه‌ام، او در بیست و هفتمین روز از بهمن‌ماه سال 1346 در روستای زیبای «کارچان» از توابع شهر اراک در استان مرکزی به دنیا آمد. فرزند اولمان بود و با آمدنش زندگی رنگ و بوی دیگری گرفت. زمان رفتن به مدرسه برایش فرا رسیده بود اما به دلیل مناسب نبودن شرایط تحصیل و نبود امکانات تحصیلی فقط به میزان خواندن و نوشتن درس خواند و پس از آن ادامه تحصیل نداد. از همان کودکی بسیار مهربان و دوست‌داشتنی بود و با همه خوب رفتار می‌کرد. اخلاق خوب و نیکویش باعث شده بود برای همه دوست‌داشتنی باشد و جایگاه ویژه‌ای در دل همه داشته باشد. کم‌کم به جوانی ساده و متواضع تبدیل شد که عاشق اسلام و ایران بود. تا زمانی که لباس بسیج به تن کرد و به صورت داوطلبانه به جبهه‌های نبرد شتافت.

به عنوان بسیجی گردان امام حسن(A) از لشکر 17 علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) ده ماه در جبهه بود و جوانمردانه و دلاورانه در جبهه‌های نبرد در مقابل دشمن سینه سپر کرد. مدت‌ها در عملیات‌های مختلف شرکت کرد و پس از آن در بیست و هشتم بهمن‌ماه سال 1364 در فاو طی عملیات والفجر 8 زخمی شد و شهد شیرین شهادت را نوشید. پیکر مطهرش سال‌ها در منطقه جنگی مفقود بود و پس از تفحص، در سوم مردادماه سال 1374 در روستای کارچان به خاک سپرده شد.