بسم الله الرحمن الرحیم

(إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَيُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْرَاةِ وَالْإِنْجِيلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُمْ بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ).[1]

 با نام خدا و با درود به پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و دختر گرامی‌اش و آموزگاری مهربان‌تر از مادر برای شهدای انقلاب و درود بر فرزندان معصوم او و نایب فرزندش مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) یعنی خمینی(قدس سره) با سلام بر شهیدان اسلام که راه پیروزی را دیگر یاران باز کردند و شما از این فی سبیل‌الله بنگرید که چگونه خدایی که هستی ما از اوست خود را مهتری ما نمایانده است و این عطوفت خداست نسبت به بندگان خویش که در مقابل چیزی که خودش به ما بخشیده است نعمتی بس عظیم که راه آن جهاد فی سبیل‌الله است و خالصانه به دست نمی‌آید به ما می‌دهد و تو ای رهبر، ای عبد صالح خدا، بدان که ما بنده ناچیز خدا در راهش به پا خواسته‌ایم و مشتاق الله هستیم و طمعی به بهشت همان‌گونه که علی(علیه السلام) گفت نداریم و فقط خشنودی او را خواستاریم و اینکه به پدر و مادرم بگویید که اولاً مرا حلال کنند و ثانیاً دعا کنند که ان‌شاءالله شهادت نصیبم شود و اگر این‌چنین باشد، مبادا ناراحت باشند که خدای نکرده از اجر اخروی او کاسته و اصلاً فکر تنهایی را نکنند که خدا بهترین مونس انسان مؤمن و یار انسان غریب است و شما ای دوستان و برادران اکنون که من از بین شما رفته‌ام، از پیش از هر چیز طلب حلالیت می‌کنم من کوچک‌تر از آنم که در حق شما دعا کنم ولی از رحمت خدا نا امید نیستم از خدا می‌خواهم که سعادتی که در قرآن وعده فرموده نصیب شما کند که یکی از ابواب آن جهاد است به قول علی(علیه السلام) زیرا خدا در قرآن فرموده: هر کس که در راه خدا جنگ کند و کشته یا فاتح گردد به ‌زودی او را اجر عظیم عطا کنم و اکنون ای خدا از تو می‌خواهم مرگ مرا شهادت در ناتوانی برای حرکت در راهت و دیدگان ما چشم که جز تو را نبیند و در نهاد ما اخلاص قرار بده هرگاه مرا یاد کردید این آیه را بخوانید: (فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ).[2] ترجمه آن چنین است: آنان که از وطن حجرت نمودند و از دیار خویش بیرون شده در راه خدا رنج کشیده و جهاد کرده و کشته شدند آن‌ها را به بهشتی ببریم که زیر درختانی نهرها جاری است این پاداش است از طرف خداوند.

1. سوره توبه، 111.

2. سوره آل عمران، 195.