بسم رب الشهدا و الصدیقین

(وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏ اند مرده مپندار بلكه زنده‏‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.

پدر و مادرم، سلام. امیدوارم توجهات ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و رهبر قائد اعظم امام خمینی(قدس سره) شاد و خوشحال باشید. من از این جهت این وصیت‌نامه را می‌نویسم که به عنوان کوچک‌تر به شما و ملت عزیز ایران چند جمله‌ای نصیحت کنم.

اولاً از همه امت شهیدپرور ایران می‌خواهم که در صحنه باشند و نگذارند ضدانقلاب، مغزهای متفکر ما را نابود کند. دوم اینکه همیشه با اتحاد با روحانیت جنبه‌ی معنوی انقلاب را نگهداری کنید و بعد از نمازهایتان دعای: «خدایا خدایا تا انقلاب مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) خمینی(قدس سره) را نگه‌دار» و «شهیدان زنده‌اند الله‌اکبر، به خون آغشته‌اند الله‌اکبر» را فراموش نشود. نمازهای جمعه و دعاهای کمیل و ندبه را با جمعیت زیادی و با اتحاد برگزار کنید. مرا در کنار قبر شهید علی‌اکبر قاسمی به خاک بسپارید و برای اینکه ضدانقلاب شاد نشود، گریه نکنید و هر گاه به یادم افتادید و یا سر قبرم آمدید به یاد عزیزانی که در جبهه‌ها گمنام به خاک سپرده شده‌اند، بیفتید و فکر کنید مگر من از آن‌ها و از قاسم بن الحسین(علیهما السلام) خونم رنگین‌تر هست و با کسانی که می‌خواهند بین روحانیت تفرقه بیندازند، شدیداً مبارزه کنید.

نماز فراموشتان نشود.

والسلام.

1. سوره آل عمران، 169.