شهید والامقام سیدحسین کاشی در اولین روز از خردادماه سال 1343 در پرندک زرندیه در خانواده‌ای مؤمن و متدین، دیده به جهان گشود. روستایی با مردمی ساده و دل و مهربان که چون کوه مقاوم بودند و استوار و چون آب روان زلال و شفاف بودند و نان حلال که از زحمات فراوان به دست می‌آوردند، زینت‌بخش سفره‌های ساده‌شان بود. پسری زیبا و دوست‌داشتنی که روزهای خوش کودکانه و شیطنت‌های بچگانه‌اش را در کوچه‌های روستا به یادگار گذاشت و نامش را تا ابد بر سردفتر تاریخ ایران‌زمین حک کرد.

تا سوم راهنمایی درس خواند و پس از آن ادامه تحصیل نداد. پسری مهربان و دوست‌داشتنی که خداوند لبخند زیبایی بر لبانش نقاشی کرده بود که به همه می‌بخشید و هرگز قلبی را به درد نمی‌آورد. رفتارش نمونه و زبانزد بود و همین او برای همه را گرامی کرده بود. خانواده نسبتاً پر جمعیتی داشت اما با همه اعضای خانواده‌اش با مهر و محبت رفتار می‌کرد. برای پدر و مادر احترام زیادی قائل بود و همیشه سعی می‌کرد با کردار و رفتارش گوشه‌ای از زحمات آن‌ها را جبران کند.

به نماز و عبادت اهمیت زیادی می‌داد و معتقد بود در هر کاری اول باید رضای خداوند را در نظر گرفت. کتاب مورد علاقه‌اش قرآن بود و به خواندن آن علاقه داشت. به مراسمات مذهبی علاقه زیادی داشت و سعی می‌کرد در مراسمات مذهبی روستا شرکت داشته باشد. به خصوص در مراسم عزاداری محرم شرکت می‌کرد و امام حسین(A) را الگوی زندگی خود قرار داده بود. به همین دلیل درس ایثار را از ایشان آموخت.

بصیرت دینی خود را از وقایع انقلاب گرفته بود و به امام خمینی(7) علاقه زیادی داشت و معتقد بود که انقلاب ایران به هر قیمتی باید حفظ شود. به محض شروع جنگ تحمیلی قرار خود را از دست داد و برای رفتن به جبهه رهسپار کربلای ایران شد. مردی که غیرت چون خون در رگ‌هایش جاری بود و هرگز نمی‌توانست نسبت به خاک کشورش و مال و ناموس مردمش بی‌تفاوت باشد. بنابراین در طلب آزادی و آبادی ایران قدم‌های محکم و استوارش را برداشت و در لباس بسیج به سمت غرب کشور راهی شد. تا به نهایت سعادت دست یابد و به آنچه که شایسته مردان خداست، برسد. به مدت 2 ماه مهمان عاشورائیان ایران‌زمین بود و پس از آن در دوازدهم آبان ماه سال 1360 در منطقه مریوان هنگام درگیری با گروهک‌های ضدانقلاب بر اثر اصابت ترکش به درجه رفیع شهادت رسید و پیکرش در پرندک به خاک سپرده شد تا نزدیک به پنج سال بعد میزبان برادر شهیدش سید علی‌اکبر باشد.