مردان بزرگ وجودشان به مثابه ابرهای بهاری است، سیر می‌کند و می‌بارد. آنچه را که مایه‌ی وجودشان است، بی‌دریغ به دشت و کویر یکسان نثار می‌کنند و شکفتن گلی در کویر، غرق لذتشان می‌کند. علی قناتی از اینان بود. ارادت مادر و دیانت پدر دژی استوار بود که او را از گزند طوفان‌های گمراهی پناه داده و با عشق آمیخته ساخته بود. صدق و صفایش در همه اثر می‌کرد و علی به خوبی از این موهبت بهره جست. به سوی دل‌هایی که گل‌های ایمان در آن‌ها مدتی بود نمی‌رویید و به اسارت خارهای جعل و فساد درآمده بود. آغوش گشود تا گرمای وجودش زمهریر سینه‌ی آن‌ها را گرمی بخشد و در این راه نه از ملامت ملامت‌گران ترسید و نه از زخم‌زبان عافیت‌طلبان رنجور شد.

شهید علی قناتی در اولین روز از شهریورماه سال 1338 در شهرستان اراک و در خانواده‌ای مذهبی و متدین که اهل تلاش و کوشش بودند، دیده به جهان هستی گشود.

تحصیلاتش را در یکی از دبستان‌های شهرستان اراک آغاز کرد و با جدیت و تلاش بی‌وقفه‌ای که داشت تا پایان دوره ابتدایی به تحصیلش ادامه داد. ترک تحصیل کرد و به شغل آزاد روی آورد و پس از مدتی در شرکت هپکو اراک به عنوان راننده مشغول به کار شد. در سال 1358 ازدواج کرد و در هنگام شهادت دو دختر داشت. دوران جوانی‌اش هم‌زمان با اوج‌گیری مبارزات مردمی بر ضد حکومت ستم‌شاهی بود. در این مسیر نیز گام نهاد و فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی از دغدغه‌های زندگی او گشت.

با شروع جنگ تحمیلی سیر تلاش‌های او تغییر نمود و با عنوان بسیجی عازم جبهه شد. چند مرحله داوطلبانه در جبهه حضور یافت و سرانجام هنگامی که در واحد تدارکات لشکر 71 روح‌الله(قدس سره) خدمت می‌کرد، در سوم مردادماه سال 1367 در کردستان در حین عملیات مرصاد در درگیری با منافقین کوردل به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای اراک به خاک سپردند.