بسم‌الله الرحمن الرحیم

(وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ).[1]

هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏ اند مرده مپندار بلكه زنده‏‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند.

خدا را سپاس می‌گویم که به من منت نهاد و این سعادت را نصیبم کرد که بتوانم با خلوص نیت و آگاهی قدمی بردارم و شما پدر و مادر گرامی و خانواده عزیزم و اقوام و بستگان بدانید که من با احساس مسئولیتی که نسبت به اسلام و دینم داشتم، احساس کردم که اکنون سلام احتیاج به کمک و یاری دارد، و با این انگیزه حاضر شدم که پای در چکمه کنم و استوار و مقاوم راهی را که حسین(علیه السلام) انتخاب کرد که همان خط سرخ شهادت است، من نیز انتخاب‌گر این راه باشم و شما بستگان و کسانی که این پیام من به گوشش می‌رسد می‌خواهم این خط که خط آل محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) است همواره پشتیبانی و دفاع کنید. دیگر سفارشم این است که تا می‌توانید و توان دارید از اسلام و روحانیت و خط ولایت‌فقیه طرفداری و پشتیبانی کنید. پدر و مادر عزیزم که در شهادت من بسیار صبور و بردبار باشید چرا که خداوند در قرآن می‌فرماید: (وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ ).[2] (خدا صبر کنندگان را دوست می‌دارد.) و خواهشم این است که در عزایم زیاد از حد گریه نکنید. نمی‌گویم هیچ گریه نکنید، بلکه می‌گویم کم بگریید چرا که من راهم را شناختم و آگاهانه انتخاب کردم. اگر در عزایم می‌گیرید، سعی کنید برای تبلیغ در راه اسلام باشد و دیگر خواهشم این است که لباس سیاه نپوشید چرا که خط من خط سرخ شهادت است ... سنگر مرا پر کنید که راه حق و حقیقت این است و اولیاء و بزرگان دین فقط به خاطر حق و حقیقت و اسلام محمدی(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) شهید شدند. از شما می‌خواهم که همیشه برای طول عمر امام(قدس سره) و پیروزی اسلام بر کفر جهانی دعا کنید. خدایا شهادت می‌دهم که جز تو خدایی نیست و مرگ و زندگی در دست توست و تو که خالق همه جهانیانی و بازگشت همه به سوی تو می‌باشد و شهادت می‌دهم که پیامبران را برای هدایت انسان‌ها فرستادی تا مردم را به راهی راست که همان صراط مستقیم توست، هدایت کنند و شهادت می‌دهم که محمد(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) آخرین پیامبران بنده فرستاده توست و شهادت می‌دهم که علی بن ابی‌طالب(علیهما السلام) و یازده فرزند معصومش خلیفه بعد از پیغمبر و حجت خدا در روی زمین‌اند.

1. سوره آل عمران، 169.

2. سوره آل عمران، 146.