ستوان یکم شهید خدایار یوسفی فرد، در تاریخ نهم مهرماه ۱۳۲۳ در روستای آمره، از توابع شهرستان کمیجان به دنیا آمد. او دوران تحصیل خویش را در مدارس صمصامی و بیات در شهر اراک سپری کرد و در کنار درس و علاقه به تحصیل با عشق فراوان به سوی مسجد و نماز جماعت روی آورد. در سال ۱۳۴۴ موفق به اخذ دیپلم شد و بعد از آن راهی خدمت گردید. دوران سربازی‌اش را در کردستان، ارومیه سپری نمود. بعد از اتمام خدمت سربازی، وارد دانشکده افسری و سپس ژاندارمری شد، حضورش در زمان جو نامناسب بودن ارتش مانع از فعالیت‌های مذهبی او نمی‌شد و نتوانست هیچ‌گونه خلل در راه و منش و اعتقادات خدایار ایجاد نماید.

او به اقتضای شغلش، دائماً در حال مأموریت بود. چنانکه مدتی در سوسنگرد و مدتی را در اهواز به سر برد ولی این مأموریت‌ها، او را با مراسم مذهبی که سال‌ها با آنان آشنا شده بود، بیگانه نمی‌ساخت. هر جا که بود روزهای تاسوعا و عاشورا، خود را به مراسم خامس آل عبا(علیه السلام) می‌رساند و با اشک‌ریزی و سینه زدن برای سالار شهیدان، قلب خود را جلا می‌بخشید. تقوای درونی‌اش او را از ظلم نمودن به زیردستان منع می‌نمود و او این کار را بر خلاف شأن یک مسلمان مؤمن می‌دانست؛ بدین‌جهت با آنان با مهربانی و عطوفت برخورد می‌نمود.

 سال ۱۳۵۷ بود و نسیم پیروزی انقلاب اسلامی قلب همه آزادگان را خشنود ساخته بود. شهید یوسفی فر نیز سرشار از شادی پیروزی انقلاب اسلامی، تمام تلاش خود را در حمایت از آن به کار می‌گرفت. مدت زیادی از پیروزی انقلاب نگذشته بود که لشکریان صدام جنایتکار حمله ناجوانمردانه خویش را به میهن اسلامی آغاز کردند ولی مرزبانان ایران اسلامی، بیدار و هوشیار و با نثار جان خود در مقابل متجاوزان بعثی ایستادگی کردند و خدایار یکی از همان مرزبانان غیوری بود که از همان آغاز جنگ در مقابل متجاوزین قد علم نموده و راه را بر آنان بست. خوزستان، به خصوص مناطقی همچون سوسنگرد و هویزه از اولین مناطقی بود که مورد تجاوز لشکر بعثی قرار گرفت. در آن روزها، او به همراه خانواده‌اش در خوزستان به سر می‌برد و چون جنگ مراحل حساسی را سپری می‌نمود، او خانواده را به روستای پدری خود فرستاد و خود برای مبارزه و نبرد با متجاوزان، در منطقه باقی ماند.

سرانجام اول آذرماه ۱۳۵۹ زمانی که سد کرخه شکسته شد، قایق او همراه با تعدادی دیگر از مجروحان در حال انتقال به طرف بیمارستان، مورد اصابت خمپاره قرار گرفت و همگی آنان در آب غرق شدند. عاقبت با تلاش فراوان پیکر سه تن از آنان پیدا شد و خدایار یکی از آن سه تن بود. آری؛ او یاور حسین(علیه السلام) بود و مانند سربازی فداکار، دلاورانه جنگید و در عاشورای حسینی(علیه السلام) به دیدار یار شتافت.

پیکر آن سرباز دلیر در روستای محل تولدش (آمره) به خاک سپرده شد و وظیفه سنگین ادامه راه سرافرازانه‌اش را بر دوش پنج فرزندش نهاد.