شهید مجتبی قنبری فرزند بیات علی در هفدهمین روز از شهریورماه سال 1344 در خانواده‌ای مذهبی و روستایی در نیوشت از توابع شهرستان ساوه، دیده به جهان هستی گشود.

چشمانش را که باز کرد از زیبایی‌های این دنیا فقط خنده‌های پدر و مادرش بود که جلوه می‌کرد. او با همین لبخندها بزرگ شد و سعی داشت تا می‌تواند این خنده‌ها را بر لبان آن‌ها حفظ کند. او در دار دنیا سه برادر دیگر هم داشت و در کنار هم زندگی خوبی داشتند.

برای تحصیل به مدرسه‌ی ابتدایی روستا رفت و دوران ابتدایی را به پایان رساند و پس از آن ترک تحصیل کرد. در همان روستا برای کار و کشاورزی آماده می‌شد تا پشت و پناه خوبی برای خانواده‌اش باشد.

او در سال‌های جنگ تحمیلی به عنوان سرباز وظیفه به لشکر 77 پیاده نیروی زمینی ارتش رفت تا از ناحیه برای ایران قدمی بردارد. وقتی آموزش‌های اولیه را دید، برای دفاع به منطقه‌ی فکه اعزام شد. چند ماه با دشمن در خط اول مقدم جنگید تا این که در یک عملیات پدافندی در همان منطقه بر اثر شلیک گلوله‌ها و خمپاره‌های دشمن سنگر و پناهگاهشان فرو ریخت و مجتبی در زیر آوار آن سنگر به شهادت رسید و در جوار رحمت الهی آرام گرفت. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.