بسم الله الرحمن الرحیم

( يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ ).[1]

اى انسان حقا كه تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى كرد.

«ما ز دریاییم و دریا می‌رویم، ما ز بالاییم و بالا می‌رویم»

به نام پروردگار کرم و با نام شهدای اسلام، از صدر اسلام تاکنون و با سلام بر حضرت ولی‌عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و نایب برحقش، امام خمینی(قدس سره) و خانواده شهدا و مفقودین و اسرا، با سلام بر امت حزب‌الله و خانواده عزیزم، اینک پس از گذشت بیش از 4 سال از جنگ تحمیلی و هجوم یزیدیان تاریخ، وظیفه خود دانستم تا بار دیگر به یاری رزمندگان اسلام بشتابم و در آزادسازی راه قدس و کربلا تا آنجا که برایم مقدور است، یاری‌شان نمایم و این وصیت‌نامه را اگرچه این بنده حقیر کوچک‌تر از آنم که بخواهم وصیتی برای امت عظیم‌الشان و شهیدپرور، این اسطوره‌های صبر و مقاومت داشته باشم را بنویسم؛ ولی چون نوشتن وصیت‌نامه یک وظیفه شرعی است، این وظیفه را نیز در حد امکان با یاری خدا انجام خواهم داد. در ابتدا از امت حزب‌الله می‌خواهم امام(قدس سره) را فراموش نکنند و بدانند که با هر قطره خون شهیدی، مسئولیتشان نسبت به اسلام عزیز، سنگین‌تر می‌شود و باید در انجام این مسئولیت، دقت بیشتری نمایند و امیدوارم خداوند به همه شما در راه خدمت به اسلام توفیق دهد و اما پدر و مادر عزیزم، که می‌دانم برای این بنده حقیر چقدر زحمت‌کشیده‌اید تا مرا به اینجا رساندید؛ ولی بدانید اگر بنده نیز به شهادت رسیدم و مورد قبول خداوند یکتا قرار گرفتم، چیزی را از دست نداده‌اید؛ بلکه سرافرازانه افتخار کنید که فرزندتان را در راه خدا هدیه کرده‌اید و همان طور که می‌دانید، بازگشت همه ما به سوی خداست. پدر و مادرم، هرگز از یادم نمی‌رود که شما همیشه به ما می‌گفتید: ما شماها را بیمه امام رضا(علیه السلام) کرده‌ایم و عجب خوب بیمه‌ای کردید، حال اگر خسارتش را می‌خواهید، بروید حرم مطهرش و از او آزادی راه قدس و کربلا و پیروزی رزمندگان اسلام را بخواهید تا به اتفاق دیگر خانواده‌های شهدا و مفقودین و اسرا به زیارت حرم حسینی(علیه السلام) و دیگر ائمه اطهار(علیهم السلام) بروید و از نزدیک قبر مطهرشان را در آغوش بگیرید. پدر، من همیشه افتخار می‌کردم که شما در این موقعیت و سن و سال تا پای جان حاضر بودید که همپای رزمندگان اسلام بجنگید و افتخار می‌کنم که چنین فرزندانی دارید و امیدوارم که خداوند همه ما را قبول نماید. مادر مهربانم، که می‌دانم چقدر برای ما زحمت‌کشیده‌ای و چقدر در مقابل سختی‌ها صبر کردید، امیدوارم که خداوند به شما اجری جلیل و صبری عظیم عنایت فرماید و در روز قیامت همه ما مخصوصاً شما مادر عزیز که بهشت زیر پایتان است را با حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) محشور و شفاعتش را نصیبمان گرداند، سخنی با برادرانم که خدا را شکر همه، سربازان امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و امام(قدس سره) امت هستید و در این راه تلاش می‌کنید، بدانید که ان‌شاءالله پیروز هستید و خداوند هرگز نمی‌گذارد، خون شهدای اسلام پایمال شود؛ همچنان که خون شهدای صدر اسلام پایمال نشد و با شنیدن نام این شهدا اسلام دوباره زنده می‌شود. برادرانم، شما در هر جبهه‌ای که بیشتر می‌توانید به جمهوری اسلامی خدمت کنید، در همان‌جا باشید و اگر درس خواندن شما بتواند کشور ما را از وجود بیگانگان بی‌نیاز کند، در کنار درس خواندن، جبهه را نیز خالی نگذارید. در پایان دوست دارم خواهر کوچک را هرچه بیشتر با احکام الهی اسلام آشنا نمایید. دیگر عرضی ندارم، جز آرزوی سعادت و پیروزی رزمندگان اسلام و باز شدن راه کربلا. ضمناً اگر از اموال بیت‌المال یا چیزی به کسی بدهکارم، جای من بپردازید و از تمام بستگان و آشنایان و دوستان می‌خواهم که مرا ببخشند و حلال نمایند و امیدوارم که همه ادامه‌دهنده راه شهدا باشند. در ضمن بنده حقیر مقداری نماز و روزه بدهکارم که اگر در وسع کسی هست، انجام دهد. اگر حق‌الناس بر گردن من است، حلال کنید.

وَ عَجِّل فی فَرَجِ مولانا یا صاحب‌الزمان.

11/12/62 علیرضا هدایتی، کربلای جنوب ایران.

1. سوره انشقاق، 6.