پدری مهربان و دلسوز، مردی که تکیه‌گاه اعضای خانواده بود و در تمام طول زندگی‌اش برای آرامش و آسایش خانواده تلاش می‌کرد. مردی که در زندگی خانوادگی نمونه بود و چون کوهی مقاوم و ایستاده همیشه حامی خانواده‌اش بود و اعضای خانواده با تکیه به او زندگی خود را می‌گذراندند. کشاورز بود و دستان پینه‌بسته و صورت آفتاب‌سوخته‌اش حاکی از زحمات فراوانی بود که می‌کشید. مردی که در نماز و عبادت یگانه بود و در انجام احکام دینی می‌کوشید به طوری که همواره تلاش می‌کرد تا قدم‌هایش را در راه رضای خداوند بردارد.

شهید والامقام حسین کرمی در سال 1338 در خانواده‌ای ساده و صمیمی در روستای ده صفرعلی از توابع شازند متولد شد. فرزند آخر خانواده بود و آخرین هدیه خداوند به خانواده کرمی تلقی می‌شد. کودکی دوست‌داشتنی که پس از طی دوران شیرین کودکی وارد دبستان شد. درسش را تا سوم ابتدایی خواند اما به دلیل مساعد نبودن شرایط، تحصیلی ادامه تحصیل نداد. از همان روزهای کودکی چون پدر زحمت‌کشش وارد در شغل شریف کشاورزی مشغول به کار شد. با زحمت زیادی که می‌کشید تلاش می‌کرد تا باری از دوش خانواده بردارد و گوشه‌ای از زحمات آن‌ها را جبران کند.

در دوران جوانی ازدواج کرد و مسئولیت زندگی مشترکش را به عهده گرفت. حاصل این ازدواج یک پسر و یک دختر بود که هدیه‌ای از جانب خداوند می‌دانست و در تربیت آن‌ها می‌کوشید. جوانی که در اوایل جنگ تحمیلی در لباس سربازی قرار گرفت و رهسپار جبهه‌های حق شد. به مدت 5 ماه در لشکر 84 خرم‌آباد خدمت کرد تا اینکه در دوم فروردین‌ماه سال 1361 در عملیات فتح المبین در منطقه غرب شوش با اصابت ترکش به سرش به قافله شهدای ایران زمین پیوست و پیکرش در زادگاهش - ده صفرعلی - به خاک سپرده شد.