شهید علی کریمی در سال 1337 در روستای حشمتیه از توابع شهرستان خمین متولد شد. دوران کودکی را در روستا به کشاورزی و تحصیل گذراند و سپس از نوجوانی به دنبال حرف‌های مناسب عازم شهر تهران شد. در اوایل سال 1357 مشغول به کار بود و در این زمان جهت انجام خدمت سربازی احضار شد.

بعد از هفدهم شهریورماه سال 1357 و پس از شهادت برادرش - اسماعیل - در راهپیمایی هفده شهریور مورد اذیت و آزار فراوان در پادگان لویزان (محل گارد ستم‌شاهی) که سرباز وظیفه آنجا بود، قرار می‌گرفت. یعنی اینکه هرگونه شعار که بر دیوارهای پادگان و یا اعلامیه کاغذی پخش می‌شد، علی را به عنوان ضد رژیم شاه (چون برادر شهید بود) معرفی می‌کردند و هر روز جریمه پست‌های سخت و طاقت‌فرسا به او داده می‌شد. وقتی که امام خمینی(7) دستور دادند که سربازها پادگان‌ها را ترک نمایند، علی به فرمان امام(7) پادگان را ترک و در جایی به طور پنهانی و دور از خانواده به فعالیت‌های انقلابی خود ادامه داد.

تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی در تظاهرات شرکت می‌نمود و بعداً لباس پاسداری پوشید و در خدمت مقام معظم رهبری (که آن موقع رئیس‌جمهور بودند) مشغول به خدمت شد.

وی همچنین در ستاد مبارزه با مواد مخدر فعالیت درخشانی داشت و بعد از مدتی در گردانی به نام (قدر) مشغول به انجام وظیفه شد که نهایتاً در جبهه بازی دراز مجروح شد. وی بعد از معالجه به علت جراحاتی که داشت، مجبور شد برای مدتی در جنگ شرکت نکند.

ولی این شهید عزیز با توجه به فرمایشات حضرت امام(7) که فرموده بودند مسئله اصلی ما جنگ است، مجدداً روانه جبهه‌های جنوب شد و در دفاع از ناموس و سرزمین عزیز ایران اسلامی به پیکار با دشمنان بعثی پرداخت که نهایتاً خداوند او را جزو بندگان لایق و مخلص خود قرار داد و در عملیات بزرگ بیت‌المقدس در منطقه شلمچه در بیستم اردیبهشت‌ماه سال 1361 به فیض عظیم شهادت نائل آمد. 

اکنون بعد از گذشت سال‌ها از پرپر شدن این عزیز والامقام هنوز پیکر پاک و مطهرش جاویدالاثر می‌باشد.[1]

[1]. یاد یاران، ص ۳۲